ฉัน คือเมล็ดที่ได้จากผลที่สุกงอมของต้นไม้ที่ยืนต้นอย่างมั่นคง ฉันได้ถูกกำหนดไว้แล้วว่าจะต้องถูกหว่านลงบนพื้นดินที่แตกระแหง ฉันรู้สึกว่าฉันกำลังจะทนต่อสภาพเช่นนี้ไม่ได้ แต่ทันใดนั้น สายฝนแห่งความชุ่มชื่น ปะพรมฉันด้วยความรัก ทำให้ฉันฟื้นขึ้นมายืนต้นอยู่ได้ และด้วยแสงจากพระอาทิตย์แห่งความรู้ทำให้ฉันมีพลัง รากของฉันหยั่งลึกลงไปในพื้นดิน ฉันสามารถยึดจับพื้นดินได้อย่างมั่นคง

ฤดูกาลเปลี่ยนแปลงไป เริ่มจากฤดูฝนแห่งความชุ่มชื่น แต่บางครั้งก็มีพายุโหมกระหน่ำ จนฉันแทบจะไม่สามารถยืนต้นอยู่ได้ และแล้วฤดูฝนผ่านไป เข้าสู่ฤดูหนาวที่หนาวเหน็บ ทำให้ฉันต้องปลดใบร่วงลง เหลือเพียงลำต้นที่อับเฉายืนต้นรอด้วยความรู้สึกสะท้าน อันเนื่องมาจากลมหนาวที่ไร้ปราณีโหมกระหน่ำ จนฉันต้องโอนเอนไปมา

เมื่อฤดูหนาวผ่านไป ฉันรู้สึกอิดโรยด้วยความร้อนของแสงแดดที่แผดจ้า เปรียบเสมือนว่าเป็นแสงจากพระอาทิตย์แห่งความรู้อย่างเข้มข้น มาเปิดสติปัญญาของฉัน ทำให้ฉันเข้าใจมายา (สิ่งหลอกลวง) ทำให้ฉันรู้สึกตกใจกับตนเอง ฉันกำลังถูกแมลง(สิ่งแปลกปลอม) ดูดเรี่ยวแรงของฉันจนฉันเกือบจะหมดพลัง แต่ด้วยการได้รับแสงแห่งความรู้ ทำให้ฉันมั่นคงอยู่ได้ เพียรพยายามทำตนให้กลับมาบริสุทธิ์อีกครั้ง สิ่งหลอกลวงก็จะไม้กล้าเข้ามาใกล้

เมื่อฉันยืนหยัดอยู่ต่อไป ก็จะกลับเข้าสู่วงจรของฤดูกาลที่ฉันเคยมีประสบการณ์มาแล้วอีกครั้ง ทำให้ฉันยืนต้นอยู่ได้โดยไม่ไหวหวั่นสั่นคลอน รางวัลที่ได้จากการที่มีความอดทนในทุกสถานการณ์ คือผลที่แสนหวานที่จะกลายเป็นเมล็ดที่ถูกหว่านงอกงามซ้ำรอยเดิม เป็นวงจรของต้นไม้ที่ไม่มีวันจบสิ้น